En çok onu özledik, en büyük hasreti onun yokluğunda çektik… Onu sevmek için çok fazla sebebimiz var; bunlar sadece akla ilk gelenler.
Bir ulusun kaderinin, başkalarının boyunduruğu altında yaşamak olduğunu reddederek ilmek ilmek bağımsızlık mücadelesi verdiği için…
Sanata-sanatçıya, spora-sporcuya, bilime – bilim insanına olan inancını, henüz genç ülkenin temelleri atılırken sonuna kadar gösterdiği için…
Her toprağı parça parça kaybolmak üzere olan bir ülkenin yoktan varoluşuna giden yolda muhteşem kalkınmalar yaptığı için…
İmkansız gibi görülen bir dönemde çağın teknolojisini yakalayan fabrikaların, üretim merkezlerinin kurulmasını sağladığı için…
Bir milletin ancak eğitimle ilerleyeceğini bilerek çağdaş eğitimi ve öğretimi her şeyin üstünde tuttuğu için…
Kadınların hayatın her alanında eşit ve özgür bir şekilde yer almasını sağlayıp ilklere imza atmalarına yol açtığı için…
Tarımın, toprağın, çiftçinin, köylünün bu milletin hayat damarı olduğunu bilerek onları el üstünde tuttuğu; başlarını hiçbir zaman öne eğdirmediği için…
Bize, gençlere bu ülkenin geleceğini kurtaracak kadar inanıp güvendiği için…
Kendi aylığı ile bataklık arsaları alıp yemyeşil ormana dönüştürecek kadar doğa ve yaban hayat sevdalısı olduğu için…
Hiçbir zaman halkından uzaklaşmış ve halkına üstten bakan kibirli bir lider olmadığı için…
Son anında bile nakış gibi işlediği cumhuriyeti kutlayan halkına sonsuz bir saygı ile hasta yatağından kalkıp selam verdiği için…
29 Ekim 1938 Cumhuriyet Bayramı sırasında, Dolmabahçe’deki odasında…
Bu ülkenin başına gelmiş en güzel şey olduğu için saygı ve minnetle anıyoruz…
Her an ve her dakika… Saygılarımızla…
Biz Atatürk’ü çok sevdik. Neden mi?
